Ondertussen bleef ik nieuwsgierig en wilde iets van de wereld zien, poëzie beleven en kunstenaars ontmoeten. Ik kon immens onder de indruk zijn van beginnende schrijvers, illustrators, singer-songwriters en anderen. Laat staan Professionele Kunstenaars. Iedere crowdfunding deed ik mee en met veel plezier was ik vrijwilliger achter de schermen voor hen die hun Grote Artistieke Droom leefden.

Tot Parijs.

Ik studeerde daar, achteraf erg toepasselijk, Art et Langages: een prestigieuze masteropleiding waarbij filosofie, kunst, psychologie, vertaling en literatuur door elkaar liepen. Niet het maken ervan, maar het denken en praten over. Hier verbonden we alles aan elkaar: van Freud’s dromen tot archeologische vrouwbeelden. In mijn vrije tijd ontmoette ik kunstenaars, dichters en muzikanten in kleine cafeetjes. Ik was mijn thuis aan het ontdekken, kocht een grote neppe bontjas en kroop uit mijn schulp. Ik was de wine lady bij Shakespeare & Company en vergaapte me aan al die schrijvers die hun droom waar hadden gemaakt. Op het schrijftafeltje in de bibliotheek op de eerste verdieping tekende ik vergezichten en vroeg me af hoe ik schrijver kon worden. Tekenen was toch maar een hobby…

13 november 2015. Ik had met een singer-songwriter afgesproken en zou haar vriendin (een kunstkenner) ontmoeten. Ik stelde een groot café voor aan het einde van mijn straat, maar zij zat liever bij een kleinere in een zijstraat. Die nacht kwam mijn straat, Rue de la Fontaine au Roi, wereldwijd in het nieuws en zou ik niet naar mijn bed terugkeren.

Het grote café, La Bonne Bière, werd die nacht een bloedbad.

Een nieuwe realiteit

Zo zat ik plotseling in een nieuwe wereld opgesloten in een café met volslagen vreemden. Niemand daar kende ik langer dan 24 uur. Ik herinner me dat ik even uit de mensenmassa moest en stilletjes uit het achterkamertje sloop om bij het raam door de gordijnen te gluren. Het was oorverdovend stil. En toen zag ik de ME’ers langs marcheren. Er sneed een zwaard door de realiteit.

De veiligheid die ik dag in dag uit ervaar en voor lief neem, wordt iedere dag gemetseld door de mensen om mij heen. De mensen die een arm om de wanhopigen slaan, de naakten kleden, de hongerigen voeden. De mensen die ondanks alles – en vooral wanneer de illusie van veiligheid de koude wind van de werkelijkheid binnenlaat – schoonheid kunnen laten zien.

Ik stond daar bij de opgestapelde stoelen en las uit een plaatselijk poëziebundeltje dat ik die dag toegestopt had gekregen. Het was poëzie die mijn hart verzachtte. Wat er aan de hand was, kon ik niet bevatten. Ik vond iets van betekenis dankzij de woorden van die beginnende dichters die ik nooit zou ontmoeten, maar die wel bij me waren.

Maakdrang

Ik realiseerde me op dat moment dat ik in de loop der jaren was gaan vertrouwen op wat anderen veilig voor me vonden. Hoe ik me kon kleden, me kon gedragen, waar ik wel of niet heen ging. Wat ik studeerde en welk beroep ik zou uitoefenen. Ik was gevoelig geworden voor status en luisterde niet meer naar mijn hart. Dat riep luid en duidelijk.

Ik wilde troost maken. Dat moment delen dat je je plotseling zo levend voelt als je beseft dat het leven zomaar kan ophouden. Dankbaarheid en een nieuwe realisatie dat het leven nu is en niet straks.

Vanaf dat moment was er een nieuwe verantwoordelijkheid om er samen voor te zorgen dat dit nooit meer zou gebeuren. Er werd hard gemetseld aan een nieuwe illusie van veiligheid en helden zaten al vroeg bij de kapper of lieten hun hond uit, ongeacht de kogelgaten in de muren.

Er is meer dan dit

Eenmaal terug in Nederland, terwijl ik mijn brood ging verdienen bij een uitgeverij, bleef ik me bewust van de illusie van oneindig leven die weer netjes ingemetseld was in de werkelijkheid. Mijn tekenhobby werd door het obsessief volgen ervan veel meer dan dat. Kunstenaars kwamen op mijn pad van wie ik kon leren, die tips gaven. Zij spraken de taal om te vertellen wat niet in woorden te vatten is. Precies waar ik met heel mijn hart naar verlang.

Zonder afleiding wordt richting duidelijk

Tijdens de pandemie was mijn hobby zo uit de hand gelopen dat ik me in juni 2020 inschreef bij de KvK, een atelier vond, en binnen twee maanden al 10 opdrachten in de wacht had gesleept. Opdrachtgevers zijn onder de indruk, komen terug voor een tweede werk, en raden me aan bij anderen.

Mijn werken zijn stuk voor stuk een memento mori, ‘gedenk te sterven’. Ze laten je stilstaan bij de schoonheid van de natuur zoals ze nu is, of bij de eindigheid van het leven zodat je je realiseert dat het leven nu is en niet straks. Dat het zo mooi kan zijn als we kunnen verbinden, en iets kunnen achterlaten voor de volgende generatie.

Wie had gedacht dat je tijdens een pandemie voor jezelf kunt beginnen, wanneer iedereen vreest voor tekort? Maar juist in tijden van onzekerheid en angst willen mensen stilstaan bij wat mooi en de moeite waard is. Juist dan kan ik voor jou een ode aan het leven maken om te vieren dat we het nu hebben. Het is nu de tijd om het leven te delen met je geliefden. Dat zie ik terug in de opdrachten die ik krijg. Mijn kunstwerken zijn een tastbare herinnering aan ons betere zelf, een toekomst vol dromen, het najagen van wat belangrijk voor je is.

Tijd voor iets lichters! Als je me goed kent, weet je dat ik…

• dol ben op katten, en vooral mijn eigenwijze kater Verdi die moeite heeft met liefde ontvangen
• een enorme boekenwurm ben en geniet van vreemde sprookjes en literaire, spirituele en esoterische wijsheden
• als sociale vlinder overal bij ben, tot mijn innerlijke kluizenaar het een aantal weken overneemt – het is een cyclus die ik zelf ook nog niet helemaal begrijp
• het liefst in Frankrijk zou wonen als ze Nederlandse bureaucratie zouden hebben

En jij?

Wat was voor jou een onvergetelijk moment dat je leven heeft veranderd? Hoe denk jij daar aan terug? Neem contact met me op, ik ben heel benieuwd!

Contact informatie

E : a.h.vanwettum[at]gmail.com

KvK-nummer: 78504155

BTW identificatienummer: NL003339414B21

Ik ben actief op instagram waar je mijn maakproces en kunstenaarsreis kunt volgen: @anouschkavanwettum

Wil je op de hoogte blijven? Hier kun je je inschrijven voor mijn maandelijkse nieuwsbrief:

Publicaties

• Interview in Zin in het alledaagse van Peter Henk Steenhuis (2021)
• Interview ‘Schuilend voor die aanslag in Parijs ervoer ik dat er geen zekerheid is’ in Trouw
• Artikelen in Self-care & rituelen van Inspirerend Leven, Uitgeverij AnkhHermes (2019)
• Gedicht “Vaders” in Nyx: berichten uit de nacht bij Uitgeverij Chaos (2018)
• Interview Paperback radio in het teken van vrouwen in de literatuur (2018)
• Artikelen en columns in Volzin in 2017, o.a. ‘De reis is de bestemming’