Parijs, 2015. Ik sta met een glas rode wijn in mijn hand tussen opgestapelde stoelen en mensenlijven ingepropt te schuilen voor een aanslag. Op dat moment wist ik dat het leven te kort is om tijd te verspillen. Ik beloofde mezelf om mijn hart te volgen… als ik hier levend uit zou komen.
“Met kunst kun je je brood niet verdienen”
Vanaf dat ik een potlood kon vasthouden, wilde ik kunstenaar worden. Helaas kon ik goed leren en kreeg ik al vroeg de boodschap mee “met kunst kun je je brood niet verdienen”. De kunstacademie zat er niet in. Voor ouders is een creatief kind ook lastig: een goede tekenaar is niet per se een succesvolle kunstenaar, en je gunt je kind een leven vol plezier, maar ook zekerheid. Dus ik ging aan de slag: ik ging mijn brood leren verdienen.
Brood verdienen alleen was niet goed genoeg voor mij. Ik was nieuwsgierig en wilde iets van de wereld zien, poëzie beleven en kunstenaars ontmoeten. Ik kon immens onder de indruk zijn van beginnende schrijvers, illustrators, singer-songwriters en anderen. Laat staan Professionele Kunstenaars. Iedere crowdfunding deed ik mee en met veel plezier was ik vrijwilliger achter de schermen voor hen die hun Grote Artistieke Droom leefden.
Tot Parijs.
Ik studeerde daar, achteraf erg toepasselijk, Art et Langages: een prestigieuze masteropleiding waarbij filosofie, kunst, psychologie, vertaling en literatuur door elkaar liepen. Niet het maken ervan, maar het denken en praten over. Hier verbonden we alles aan elkaar: van Freud’s dromen tot archeologische vrouwbeelden. In mijn vrije tijd ontmoette ik kunstenaars, dichters en muzikanten in kleine cafeetjes. Ik was mijn thuis aan het ontdekken, kocht een grote neppe bontjas en kroop uit mijn schulp. Ik was de wine lady bij Shakespeare & Company en vergaapte me aan al die schrijvers die hun droom waar hadden gemaakt. Op het schrijftafeltje in de bibliotheek op de eerste verdieping tekende ik vergezichten en vroeg me af hoe ik schrijver kon worden. Tekenen was toch maar een hobby…
13 november 2015. Ik had met een singer-songwriter afgesproken en zou haar kunstkenner-vriendin ontmoeten. Ik stelde een groot café voor aan het einde van mijn straat, maar zij zat liever bij een kleinere in een zijstraat. Die nacht kwam mijn straat, Rue de la Fontaine au Roi, wereldwijd in het nieuws en zou ik niet naar mijn bed terugkeren.
Het grote café, La Bonne Bière, werd die nacht een bloedbad.
Een nieuwe realiteit
Zo zat ik plotseling in een nieuwe wereld opgesloten in een café met volslagen vreemden. Niemand daar kende ik langer dan 24 uur. Ik herinner me dat ik even uit de mensenmassa moest en stilletjes uit het achterkamertje sloop om bij het raam door de gordijnen te gluren. Het was oorverdovend stil. En toen zag ik de ME’ers langs marcheren. Er sneed een zwaard door de realiteit.
De veiligheid die ik dag in dag uit ervaar en voor lief neem, wordt iedere dag gemetseld door de mensen om mij heen. De mensen die een arm om de wanhopigen slaan, de naakten kleden, de hongerigen voeden. De mensen die ondanks alles – en vooral wanneer de illusie van veiligheid de koude wind van de werkelijkheid binnenlaat – schoonheid kunnen laten zien.
Ik stond daar bij de opgestapelde stoelen en las uit een plaatselijk poëziebundeltje dat ik die dag toegestopt had gekregen. Het was poëzie die mijn hart verzachtte. Wat er aan de hand was, kon ik niet bevatten. Ik vond iets van betekenis dankzij de woorden van die beginnende dichters die ik nooit zou ontmoeten, maar die wel bij me waren.
Maakdrang
Ik realiseerde me op dat moment dat ik in de loop der jaren was gaan vertrouwen op wat anderen veilig voor me vonden. Hoe ik me kon kleden, me kon gedragen, waar ik wel of niet heen ging. Wat ik studeerde en welk beroep ik zou uitoefenen. Ik was gevoelig geworden voor status en luisterde niet meer naar mijn hart. Dat riep luid en duidelijk.
Ik wilde troost maken. Mooie beelden. Dromen om te lenen als je eigen even uit beeld lijken te zijn. Een glimlach in fysieke vorm.
De zon kwam op, de zon ging onder, er was een nieuwe dag. Er was een nieuwe verantwoordelijkheid om er samen voor te zorgen dat dit nooit meer zou gebeuren. Er werd hard gemetseld aan een nieuwe illusie van veiligheid en helden zaten al vroeg bij de kapper of lieten hun hond uit, ongeacht de kogelgaten in de muren.
De dagen werden weken, ik verhuisde terug naar Nederland.
Er is meer dan dit
Ik ging mijn brood verdienen bij een boekhandel, en vervolgens bij een uitgeverij. Eindelijk had ik tijd om mooie dingen te maken. Wekenlang oefende ik, daagde ik mezelf uit, keek ik video’s, verslond ik boeken.
De zon kwam op, de zon ging onder, de dagen werden weken. Ik liet mijn hobby steeds meer zien, maar mijn hart schreeuwde: het is meer dan dat. Mijn hoofd vroeg zich af of ik niet beter iets nuttigs kon gaan doen. Maar in mijn zoektocht bleven er kunstenaars op mijn pad komen van wie ik kon leren, die tips gaven. Zo gelukkig als kunst mij kan maken, zo kan het ook voor anderen iets betekenen. Misschien is iets moois maken genoeg. Het is in ieder geval waar ik met heel mijn hart naar verlang. Een klein stukje mooie wereld laten zien.
Zonder afleiding wordt richting duidelijk
Je kunt lang druk zijn met afleidingen en iets uitstellen. Kunstenaar worden leek me een droom voor op mijn veertigste, of later zelfs. Tot de pandemie me aan huis kluisterde. Dag in dag uit spendeerde ik aan mijn baan en daarnaast mijn hobby. Geen afleiding. En dan hoor je de stem van je hart duidelijk spreken…
Op een nacht werd ik wakker – ik ben een diepe slaper – en wist hoe mijn website zou heten: artbyanouschka.com. Mijn eerste opdrachten kwamen binnen. Ik besloot voor mezelf te beginnen en zat in juni 2020 bij de KvK. Binnen twee maanden kreeg ik tien opdrachten. De reacties zijn me zoveel waard: mijn klanten zijn onder de indruk, willen het cadeau bijna niet meer weggeven, en nemen contact op voor nóg een werk.
Wie had gedacht dat je tijdens een pandemie voor jezelf kunt beginnen, wanneer iedereen vreest voor tekort? Maar juist in tijden van onzekerheid en angst willen mensen een stukje tastbare schoonheid kunnen delen. Juist dan kan ik voor jou een ode aan het leven maken om te vieren dat we het nu hebben. Het is nu de tijd om het leven te delen met je geliefden. Dat zie ik terug in de opdrachten die ik krijg. Mijn kunstwerken zijn een tastbare herinnering aan ons betere zelf, een toekomst vol dromen, het najagen van wat belangrijk voor je is.
Tijd voor iets lichters! Als je me goed kent, weet je dat ik…
- dol ben op katten, en vooral mijn eigenwijze kater Verdi die moeite heeft met liefde ontvangen
- een enorme boekenwurm ben en geniet van vreemde sprookjes en literaire, spirituele en esoterische wijsheden
- als sociale vlinder overal bij ben, tot mijn innerlijke kluizenaar het een aantal weken overneemt – het is een cyclus die ik zelf ook nog niet helemaal begrijp
- het liefst in Frankrijk zou wonen als ze Nederlandse bureaucratie zouden hebben
En jij?
Wat was voor jou een onvergetelijk moment dat je leven heeft veranderd? Hoe denk jij daar aan terug? Neem contact met me op, ik ben heel benieuwd!
Contact informatie
E : a.h.vanwettum[at]gmail.com
KvK-nummer: 78504155
BTW identificatienummer: NL003339414B21
Ik ben actief op instagram waar je mijn maakproces en kunstenaarsreis kunt volgen: @anouschkavanwettum
Wil je op de hoogte blijven? Hier kun je je inschrijven voor mijn maandelijkse nieuwsbrief:
Publicaties
- Interview ‘Schuilend voor die aanslag in Parijs ervoer ik dat er geen zekerheid is’ in Trouw
- Artikelen in Self-care & rituelen van Inspirerend Leven, Uitgeverij AnkhHermes (2019)
- Gedicht “Vaders” in Nyx: berichten uit de nacht bij Uitgeverij Chaos (2018)
- Interview Paperback radio in het teken van vrouwen in de literatuur (2018)
- Artikelen en columns in Volzin in 2017, o.a. ‘De reis is de bestemming’